Op 5 mei 1972 gingen we trouwen en wonen in de Heerhugowaard Noord Holland.

Een van de eerste zaken die geregeld werden was het kopen van een hond.

Dat zou dan een Newfoundlander worden,maar wachten duurt lang. En er werd besloten een hondje uit het asiel te halen.

En ja hoor we vonden er een originele vuilnisbak.

We noemde haar Tippie naar mijn eerste hondje dat ik had een zwart keeshondje maar dat was in mijn jeugd in België Toen Ik nog in Charleroi woonden.

Drie maanden later kon ik ook met mijn vrouw even naar Zuid Limburg rijden op de brommer om een Newfoundlander pupje uit te zoeken in Schaesberg aan de zwartebergerweg.

Twee dagen later opgehaald per trein en de pup kreeg de naam Sigrit van Strijthagen zij die ten strijde trekt.

Om gezondheidsredenen verhuisden wij toen naar Beverwijk Waar er al snel een derde hondje bij kwam dit was Tarzan van Jodio.

Er volgde een gezellige tijd tot Sigrit ons moest verlaten , ze accepteerde ineens de andere honden niet meer.

En daar wij zouden naar een flat verhuisden was er geen plaats voor z'n grote hond voor haar werd een nieuwe baas gevonden op een grote boerderij waar zij haar laatste jaren kon slijten.

Van de flat verhuisde we naar een eengezinswoning waar we na enige jaren afscheid moesten nemen van ons toy poedeltje Tarzan , en 5 jaar daarna op ruim 17 jarige leeftijd onze asbak Tippie.

Wij besloten toen tijdelijk geen hond meer te nemen .

Maar op de dag dat Tippie naar het crematorium ging kruisten we elkaar en waren we op weg om een keeshond te kopen. 

Daar waren wij op weg naar Schoonhoven bij Rotterdam.

Een hele mooi pup,dat was snel beslist en we kochten onze eerste kees.

Maar helaas na twee weken begon dit teefje dat we Skip hadden genoemd, met haar pootje te trekken.

Naar de dierenarts en hier hoorden we dat ze drie maanden strenge rust moest houden.

Ze had beschadigde kruisbanden.

Wel na drie maanden rust mocht ze een keer lekker uithollen,maar piepend met opgetroken achterpoot kwam ze terug.

Weer naar de dierenarts ,nu foto's maken en zien wat er loos is .

Wel de uitslag was niet zo mooi gescheurde kruisbanden.

Dus moest er geopereerd worden.

Ach dat kon er ook wel bij want ze was verschrikkelijk lief .

Ze was nu zes maanden nog nooit echt gewandeld of lekker gespeeld .

Nu hoorden we dat ze na de operatie in een box moest, ze mocht zeker een half jaar niet zelfstandig lopen.

Na een half jaar verplicht in de box in volle rust , was het pootje goed genezen, en mocht ze voor het eerst een keer lekker uithollen op het gras veldje voor onze deur.

Maar veel geluk had ze niet , en kwam ze weer piepend terug hinkelen, nu was haar andere pootje aan de beurd Een operatie werd nu door de dierenarts afgeraden daar haar reeds eerder geopereerde pootje dit niet aan zou kunnen.

Na een deze periode moest er worden beslist.

Het advies van de dierenarts stond bij ons voorop dit betekende inslapen.

Het had ons erg aangegrepen. En wilden we voorlopig geen hond meer. 

Twee dagen zonder Kees dat was niet te doen dus belden we de Keeshondenklub.

Deze gaven het advies om kontakt op te nemen met de Fam:Zuidema, gelijk gebeld.

En ja ze had nog een teefje zitten,het was de laatste op dat moment, wij zeiden verkocht.

En onze tweede Grote witte was een feit.

Wij verhuisten in die periode naar Limburg waar zij het bijzonder naar haar zin had.

15 en een half jaar genieten we samen van het wandelen en je zag haar vaak op een foto maar alleen als het niet moest stond ze er op .

Die tijd waren we echt alle dagen aan het genieten maar,. haar afscheid komt in het memoriam.